Podróżowanie z dziećmi z jednej strony wiąże się z pewnymi utrudnieniami,
z drugiej jednak otwiera wiele drzwi; jest niezawodnym wytrychem do lokalnych serc.
Afrykańczycy po prostu kochają dzieci.
W ogóle im nie przeszkadza, że hałasują i brudzą.
Dzieci to dzieci – mają swoje prawa.

TEOŚ
Usiadłszy w knajpie, Teorodzice w ogóle nie musieli zajmować się swym młodszym synem.
Bo zajmowali się nim wszyscy dookoła.
Teoś przechodził z rąk do rąk, wyjadał jedzenie z cudzych talerzy,
pobierał lekcje chodzenia i co rusz zawierał nowe znajomości.

fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

Trzeba mu też przyznać, że warunki w jakich posiadł umiejętność chodzenia
były dość ekstremalne.


fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

Zdarzało mu się też wchodzić ludziom do domów.

fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

Teoś w Afryce czuł się jak ryba w wodzie!!!


fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

LEOŚ
Leoś potrzebował czasu na rozpęd.
Na początku był w szoku i nie do końca wiedział,
o co tym rodzicom z tą Afryką chodzi.
Każdy kto był na Czarnym Lądzie wie, co się dzieje po opuszczeniu gmachu lotniska.
W pierwszej sekundzie powala cię upał.
W drugiej sekundzie powala cię tłum ludzi.
Każdy czegoś chce: zanieść bagaż, załatwić taksówkę, zaproponować nocleg,
sprzedać spodnie do garnituru, banana, albo plastikową miednicę.
Wszyscy krzyczą, przepychają się i wyrywają ci rzeczy z rąk.
Potem jedzie się zdezelowanym autem przez przedmieścia,
które zazwyczaj odbiegają urodą od europejskich kanonów piękna
i na koniec ląduje się w pokoju, którego standard jest kontrowersyjny.
Jest ciemno, duszno, pościel na łóżku jest dziurawa, a wentylator terkocze w niebogłosy.


fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

I albo się to pokocha, albo odlicza się dni do powrotu. 
Leo, po chwili wahania, pokochał.


fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2


fot. Magda Hueckel, Cabo Verde 2017, FUJIFILM X-T2

W końcu skończył się koszmar,
który tak koszmarnie długo skończyć się nie chciał.
Po blisko miesiącu pobytu w szpitalu Leo dostał wypis,
a zdewastowana psychicznie i fizycznie leoteorodzina  
znalazła się w komplecie w domu. 
I liże rany.

To był najtrudniejszy moment od czasu gdy Leo był diagnozowany. 
I chyba by go Leoteorodzina nie przeżyła,
gdyby nie płynące ze wszech stron wsparcie.

Dziękujemy wszystkim, którzy pomogli nam przeżyć;
tym co zajmowali sie Teosiem,
tym, co odwiedzali Leosia
tym, co dostarczali zdrowe i świeże posiłki do domu i szpitala,
zapobiegając tym samym śmierci głodowej Leorodziny,
tym, co opiekowali się Leo w szpitalu.

Dziękujemy: Leodziadekowi, Leobabci, Magdzie, Krzyśkowi, Kumaczkowi,
Małgosi, Adze, Monice, Ani-Mniszce, Aśce i Filipowi, panu Tadeuszowi, Kubie, Chotkosowi
oraz wszystkim, którzy wspierali nas energetycznie. 

Ponadto bardzo dziękujemy profesor Bieganowskiej,
dr Marii Posadowskiej
oraz dr Jo (Jolancie Kolodziejczyk),
która niestrudzenie czuwa nad Leo.

Leo (odpukać po stokroć) ma się lepiej.
Świadczą o tym zarówno wyniki badań jak i obraz kliniczny:
do zmaltretowanego Leociała wrócił wesoły Leoduch
i już drugi dzień z rzędu ma głupawkę, rozpiera go energia.
Leorodzice odwrotnie proporcjonalnie:
są co raz bardziej przezroczyści, ślamazarni.
Panujący w ich głowach mrok nieśmiało jednak rozświetla nadzieja,
że Leo w końcu opuści szpital.
Może nawet zdąży w lipcu, gdyż (po raz trzeci już) jest mowa o poniedziałku. 
Leorodzice boją się jednak cieszyć, cokolwiek sobie obiecywać lub planować.

I na domiar złego ta przygnębiająca historia z Lokomotywą (zwaną niegdyś Pieskiem).
Zebrał jej się płyn w osierdziu i trzeba było natychmiast drenować...
Wygląda na to jednak, że się z tego wyliże.
Goi się na niej jak na psie.