Panie i Panowie,
W drugim i trzecim kwartale 2012 roku, wywodzący się z koncepcji automatyzmu i cechujący się swobodną kreską wczesny Leoart, ewoluował w stronę abstrakcji ekspresyjnej. Stonowane kolory nabrały intensywności, a diagonalna kompozycja została zastąpiona ekspresyjną kompozycją typu horror vacui przywodzącą na myśl paleolityczne petroglify. Poprzez grę bezprzedmiotowych kształtów, Artysta wyraźnie nawiązuje to malarstwa Kandinskiego, jednak repetetywność wybranych motywów oraz własny dobór narzędzi malarskich determinuje jego niepowtarzalny styl. Wśród różnorodnych form geometrycznych najczęściej pojawiającym się elementem jest koło - symbol absolutu, doskonałości, nieskończoności oraz wewnętrznej harmonii. Innym powracającym motywem jest spirala, o której znaczenie trwa spór wśród ekspertów, jednak prawdopodobnie stanowi ona symbol narodzin i/lub odradzania się. Teorię potwierdza zastosowanie dominanty koloru pomarańczowego, który przywodzi na myśl ogień - żywioł wywołujący głęboką, wewnętrzną przemianę. Z kolei cynobrowa czerwień, to z jednej strony barwa życia i sił witalnych vitalis, z drugiej znak walki i rewolucji. Artysta pozostawia wiele kwestii niedopowiedzianych, stosuje głęboką symbolikę, nawiązuje do tradycji malarstwa XX wieku, filozofii Dalekiego Wschodu oraz rytualnej sztuki prymitywnej dając odbiorcom pole do własnej interpretacji i odczuwania dzieła.
Leo Hueckel - Śliwiński, Bez tytułu
